مسئولان ایرانی یا خودروسازان چینی؟

طی ماه های اخیر، چرخش عجیبی به سمت خودروهای پاک ایجاد شده است. این حرکت ناگهانی این پرسش را ایجاد کرده است که چرا تب خودروهای برقی در ایران بالا گرفت؟ برای آینده این صنعت چه کسی تصمیم می گیرد؟ مسئولان ایرانی یا خودروسازان چینی؟
به گزارش پایگاه خبری اسب بخار، طی سالیان گذشته با توجه به شرایط پیش آمده از تحریم و حتا پیش از آن با رصد جریان جهانی خودروسازی به نظر می رسد فرصت بسیار زیادی برای تغییر پیش روی متولیان و مسئولان صنعت خودروسازی و حکمرانی اقتصادی کشور قرار داشت، اما نه تنها از این فرصت استفاده نشد، بلکه بدون توجه به آن چه در جریان است، مسیر بر پایه علایق و سلایق شخصی ترسیم شد. تولیدکنندگان و فعالان هم به دلیل ماهیت اقتصادی کشور، چاره ای جز تمکین نداشتند (ندارند) و به ناچار در تنها زمین موجود بازی کردند.
این زمین پیش از تحریم ها بازیگران متعددی داشت و بعد از آن تنها یک نفر باقی ماند. تکلیف دوستی یک نفر باقی مانده، یعنی چین، نیز با توجه به شرایطی که به وجود آمده بود، روشن نیست. هنوز مشخص نیست که آیا واقعاً می توان روی آن حساب کرد یا این که باید با ترس و لرز ادامه داد؟ اما در همین شرایط و رابطه با ترس و لرز، این بازمانده به تنها یار و یاور خودروسازی کشور بدل شده است.
البته به باور برخی اگر همین رابطه نصف و نیمه نیز وجود نداشت مشخص نبود که چه بلایی بر سر بازار خودرو و قیمت ها می آمد. به عقیده این بخش اگر چین نبود همین وضعیت امروز نیز حاکم نبود و همین محصولات فعلی نیز در سبد تولیدکنندگان وجود نداشت.
با توجه به چرخش و تغییر سلیقه از بنزینی به برقی از یک سو چرایی این حرکت مطرح می شود و از سوی دیگر آینده این صنعت با ابهام مواجه شده است.
هر چند مسئولان و متولیان مسئله افزایش و ناترازی بنزین در کنار تلاش برای کاهش آلودگی هوا و اتلاف منابع ملی را دلیل اصلی ترجیح خودروهای برقی عنوان می کنند، اما با توجه به قدیمی بودن این مشکلات به نظر می رسد که دلیل اصلی این چرخش را باید در صنعت خودروسازی چین جست‌وجو کرد.
این کشور به طرز اعجاب آوری و با سرعتی غیر قابل تصور در حال عبور از خودروهای بنزینی است. چین در حال حاضر رکورد تولید خودروهای برقی را در اختیار دارد. وسعت توسعه این خودروها در داخل و خارج از کشورش در حال گسترش است. به بیان دیگر چین قصد دارد در سال های آینده به طور کامل تولید خودروهای بنزینی را متوقف کند.
در واقع، تنها یار باقی مانده صنعتی کشور، دیگر خودروی بنزینی تولید نخواهد کرد. پس چیزی هم برای واردات و مونتاژ با عمق داخلی و کم و زیاد وجود نخواهد داشت. بنابراین دیگر چاره ای جز تغییر مسیر براساس تغییرات تولید در چین وجود نخواهد داشت. این نوع چرخش ها، کاملاً با عدم وابستگی در تضاد کامل قرار دارد. ضمن این که با توجه به شرایط حاکم بر این صنعت، توسعه زیرساخت ها به درستی و با سرعت لازم پیش نرفته و آن چه باقی مانده است نیز دو دستی تقدیم آن ها شود.
در حال حاضر، کدام یک از بخش ها اعم از تولیدکننده و زنجیره تأمین قطعات برای تولید خودروهای برقی و قطعات لازم آمادگی دارند؟ کدام یک از زیرساخت های مورد نیاز فراهم شده است؟ آیا تکنولوژی لازم وجود دارد؟
البته بحث این نیست که به دلیل فقدان ساختارهای لازم قید خودروهای پاک را بزنیم، بلکه مسئله و مشکل و چالش اصلی این است که چه کسی برای آینده این صنعت تصمیم می گیرد، مسئولان ایرانی یا خودروسازان چینی؟